grafika: autorstwo grafiki
Adolf Jabłoński urodził się w 1825 roku w Krasocinie, zmarł w 1887 w Bóbrce. Jako student farmacji w Warszawie został osadzony w stołecznej Cytadeli za działalność spiskową. Po dwóch latach karnie wcielono go do armii Imperium Rosyjskiego. Po powrocie z Syberii walczył w szeregach oddziałów powstańczych w 1863 roku. W 1870 roku nawiązał kontakt z Ignacym Łukasiewiczem, Tytusem Trzecieskim i Karolem Klobassą. Jabłoński został wysłany przez nich do Stanów Zjednoczonych w celu podniesienia kwalifikacji. W Ameryce zapoznał się z pracą kopalń, a także studiował geologię, górnictwo, chemię oraz fizykę. Zdobyte doświadczenie pozwoliło mu konstruować własne maszyny. Po śmierci Ignacego Łukasiewicza Jabłoński został dyrektorem kopalni w Bóbrce.
Albert Fauck urodził się w 1848 roku w Słupsku jako poddany króla pruskiego, zmarł w 1919 w Marcinkowicach pod Nowym Sączem, gdzie został pochowany. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie odbył studia i praktykę w kopalniach węgla i rud, zajmował się wiertnictwem w Pensylwanii i Wirginii. W Galicji szybko zyskał renomę wybitnego specjalisty w dziedzinie wiertnictwa. W 1872 roku zastąpił ręczne wiercenie udarowe maszynami parowymi. Był uczestnikiem wielu zjazdów i konferencji polskich inżynierów i techników naftowych. W 1900 roku reprezentował Galicję na I Kongresie Naftowym w Paryżu.
